بوى محرم که به مشام می رسد، عالم رنگى دیگر میگیرد. قلبها
تندتر از هر زمان و محزونتر از همیشه می تپد و میل به سوگ
نشستن مثل خون در رگها می دود و عشق و اشک بیشتر از پیش
بهم گره می خورد . اشگ ریختن،نشانه پیوند قلبى با اهل بیت
و سید الشهدا است.اشک،دل راسیراب می کند،عطش روح را بر
طرف می سازد و حاصل محبتى است که نسبت به اهل بیت حاصل
می شود.همدلى و هماهنگى روحى با ائمه،ایجاب می کند که در
شادی آنان شاد و در غمشان محزون باشیم.این نشان شیعه
است که «یطرحون بطرحنا و یحزنون لحزننا...» قلبى که مهر
حسین «ع »را داشته باشد،بى شک به یاد مظلومیت و شهادت
اومی گرید.اشک،زبان دل و شاهد عشق است.